ეს არის თუში პოეტის იოსებ ლონგიშვილის ლექსი, მისი დაწერილია ასევე ლექსი ,,შატილის ასულო,, სულ ახლახან გარდაიცვალა, იგი სიბერეში დაბრმავდა და სწორედ იმ პერიოდში დაწერა ეს ლექსი

კახეთის ლამაზ გზით ბარჯის ხევს გავცდი და
ტკბილ სალმით ვერ შევხვდი ბრმა კაცი ვენახებს,
და ბოლოს თვალთაგან ცრემლი დამცვივდა.
თბილისში ვიყავ და თბილისი ვერ ვნახე!

ექიმის ძებნაში ხიდზეც გავედი,
მტკვრის დუდუნს ვუსმენდი ბრმა კაცი მაღლიდან,
მტკვრის ნახვას მიშლიდა გარს მდგარი შავეთი,
მზე თუმცა თავის შუქს სახეზე მაღვრიდა.

მალევე მოვნახე ტვალების ექიმიც
სულ კვნესით სინჯავდა გაცრეცილ ჩემს სახეს,
თუმც მის წინ ვიჯექი მუხლებ-მოკეცილი,
საბრალომ,მე მაინც ექიმი ვერ ვნახე.

არ მომცა ექიმმა მორჩენის იმედი,
და გულზე დამკიდა ნაღველის მტევნები,
საითაც წავედი,ვისთანაც მივედი,
სუყველგან დავტოვე კვნესა და ცრემლები.

წამოველ და გულში იმედიც გაცივდა.
ისევ ვერ ვხედავდი გზისპირა ვენახებს,
ცამოველ სოფელში კვლავ ცრემლი დამცვივდა,
თბილისში ვიყავ და თბილისი ვერ ვნახე.