ციხისგორობას მეც დავლიე ლუდი სვიანი, სასანთლის კართან მლოცავები იდგნენ დრინჯები, ხევისბრის ღაღადს- საქართველო იყოს მზიანი, ამინს ეტყოდნენ დაჩოქილი, ფშავლის ბიჭები.
წამოაჩოქეს სასანთლესთან ნისლა ზვარაკი, უკანასკნელი შეკივლებით მისწვდა ქარაფებს, გადმომაწოდეს ჯიხვის ყანწით პანტის არაყი, დალიე ძმაო, დღეს ქეიფში უნდა დაღამდეს.
დაღამდა, ვიღაც შეერკინა ღამეს ჩონგურით, ცეკვა-სიმღერით ქალ-ვაჟები დუმილს ბზარავდნენ, დავნებდებოდი ბედისწერას მე უბედური, თუ არაგველი ასულები მომიპარავდნენ.
ირემთ კალოზე იყო დოღი, ნალის პრიალი, ლამაზი ჩანდა საარაგვო იმ სიმაღლიდან, არაგველად რომ დამბადებდეს ბედი ტიალი, გულს არაგველთა სიყვარული როგორ დაღლიდა?
