* * *

სიკვდილს წინასწარ შეგუებულნი,
სიტყვაძვირი და მუდამ კუშტები,
მთებში სახსოვრად თეთრ ქვებს ტოვებდნენ
ომს მიმავალი ძველი თუშები.

საუკუნეთა ჯებირებს არღვევს,
ეს უტყვი მაცნე თუშურ სტიქიის,
ამბავს გიყვება სამშობლოს მიმართ,
თუშის ღვაწლის და თუშის მისიის.

გარინდებულან ქვებში სულები,
ყუჩად შერწყმიან მშობლიურ საკანს,
ხანდახან მთები მზრუნველი ხელით
შეუსწორებენ ჯანღის თეთრ საბანს.

ეს მუშტისხელა პატარა ქვები
ერთ დროს მტრის რისხვად ქუხდნენ და სჭექდნენ,
დიდგორს, თუ მარტყოფს, ასპინძას, კრწანისს,
საქართველოის დიდებას სჭედდნენ.

აქ ყოველ ქვაში დევს რაღაც ფიქრი,
გულში ჩაკლული ბევრი სათქმელი,
ალბათ, სატრფოსთვის კუთვნილი სიტყვაც,
გაუხედნავი და მოუქნელი.

ვით მეტეხი და ვით ნარიყალა,
წოვათის თავზე თეთრ ქვათა გროვა,
დგას გმირულ დროის ნათელ დასტურად,
ვერაფერს აკლებს მას წელთა თოვა.

მაგების მხრიდან მოიტანს ქარი,
მთათა ცრემლებით გატენილ ღრუბელს
და გლოვის ნიშნად დილა-საღამოს
ქვებში შეხიზნულ სულებს აპკურებს.